Met Joost en Karin en hun 2 zoons Noah en Siem van 6 jaar en 8 maanden hebben we plannen gemaakt om naar Kisumu te rijden. Zij hebben een vriendin daar wonen en wij hebben daar in 2009 drie maanden gewoond. Na wat beraad en een topoverleg bij de chinees, besloten dat we dan wel een busje te huren. Dit voor de gemoedsrust en ook dat de kinderen wat konden bewegen en verzitten. Het is wel 7 uur reistijd en de regentijd is begonnen met wat stukken "rough road", ook wel "Kenian massage "genoemd.
Na wat strubbelingen, Allan de chauffeur kon het ophaaladres niet vinden, gingen we op weg. Met een tussenstop in Narok ( laatste stadje voor Masai Mara) en in Kerichio ( tussen de theeplantages) kwamen we aan in Kisumu. Het laatste stuk viel dan nog wel even tegen want als je de laatste berg over rijdt zie je in de verte het Victoriameer al liggen maar moet je nog 2 uur rijden met een half uur rough road. Wel is het heerlijk om het meer weer te zien. Een heerlijk plekje gevonden bij de "Nyanza club" met een mooie compound en zwembad, speeltuin, squash- en tenniscourts. Genoeg ruimte om rond te rennen en af te koelen. Prima eten met een hoofdgerecht van 5 euro en kleine Siem werd gelijk opgepakt en rondgedeeld door het keukenpersoneel. Of het was dat mzungu's ook kleine baby's kunnen hebben of om het gezellig tafelen wat rustiger te laten verlopen bleef onduidelijk. De club geeft een overheersend oud Engels gevoel en is duidelijk een mannenclub. Sport op de T.V. in de bar. Kinderen mogen niet in de bar komen en ook niet in de snookerkamer. De mannen W.C. is naast de bar en de dames is bij de ingang. De lounge heeft ook een T.V. met nieuws en sport. En die hele wand heeft verschillende borden van bodem tot plafond met wie de leden en ere-leden zijn.
De eerste dag gelijk maar down town gegaan en bij sportkleding winkel terecht gekomen. Paul wilde wel een Barcelona voetbalshirt en Noah van Chelsea. Je kon het laten bedrukken "klaar terwijl je wacht", en dat hebben we geweten... De letters waren voornamelijk x, q, en y 's en dan nog van verschillende lettertypen ook. Wat de verkoper voorstelde om dan maar te bedrukken werd steeds gekker. Uiteindelijk heeft hij wat andere letters erbij gehaald en was Karen erg creatief met de krul van een te grote 2 af te knippen, wat een 7 oplevert. Zo waren de shirts wel bedrukt, maar het duurde meer dan een uur. Toen naar het favoriete plekje van Els gereden "mon ami" met lekkere cappuchino. De kids hadden daar een speeltuintje en wij hadden het rustig. 's Middags nog wat rondplonzen in het zwembad en daarna eten waar Siem weer werd ontvoerd door het keukenpersoneel. Wij hadden de familiekamer met 3 bedden en daar werd nog een matras bijgezet na wat zeuren. De volgende ochtend heben we gevraagd of er geen andere mogelijkheden waren omdat het wel een beetje overvol was. Deze receptie dame snapte ons wel en liet ons 2 kamers met een tussendeur zien. Ook was de douche een stuk moderner en hadden we airco. Maar waar ik op viel was het uitzicht op... Het Meer. Niet kamerbreed maar genoeg om van te genieten. Had ik al verteld dat het heerlijk was het meer weer te zien?
De volgende dag zijn we naar een ander favo plekje gegaan van Els namelijk Kiboko bay, ook oud engels met een zwembad en het meer (bekend bij onze vorige blog lezers). Al bij het ontbijt even aan de askari gevraagd of ze iemand wisten voor een boottochtje en en na het eten stond iemand klaar op een chinese motor, hubbeldebubbeldie zei Paul in 2009, gingen we op pad. Het lag er nog steeds even idyllisch bij en de boot lag al klaar. Na de gebruikelijke onderhandelingen, 3200 and we are friends, zagen we de eerste groep van 3 nijlpaarden al van een paar meter. Ik als ervaren Kiboko bay spotter had ze al van de kant gezien maar niemand geloofde me. De gids vertelde dat na de malaria mug de nijpaard het meest dodelijke dier is van Afrika. Paul mocht niet meer zijn hand door het water halen. Daarna een projectje van het lokale dorp, een kunstmatige eiland met een boom en wevervogels waardoor poep in het water valt en vissen op af komen.. Daarna hertjes en zwijnen op de kant en een adelaar op de loer. Daarna kwamen we langs de haven van Kisumu, allemaal verroeste en gezonken boten zonder enige activiteit. Over het water komen alleen nog de dows uit Uganda en omstreken.
'S middags ben ik (Els) met Paul naar New Life Home gegaan, het kindertehuis waar Paul ruim drie jaar heeft gewoond. Aangekomen voor het tehuis werd Paul bang. Eigenlijk wilde hij toch niet naar binnen. Na wat overleg besloten we toch naar binnen te gaan, en als Paul weg wilde zouden we dat gelijk doen. Ik moest hem tillen en samen gingen we naar de receptie. Daar kwamen we de eerste bekenden tegen. Ze waren erg blij Paul te zien, maar hij vond het maar niks. Nog steeds met Paul op de arm liep ik richting het huis, maar daar wilde Paul niet naar binnen. We hebben nog wat foto´s op de compound gemaakt en zijn weer gegaan. Het is ook heel wat voor zo´n kleine jongen! We hebben samen nog wat gepraat en daarna naar een klein pretparkje gegaan en in de bots auto´s gereden en een ijsje gegeten. Alle spanning was verdwenen.
`s Avonds voor het eten nog even spelen in de speeltuin. Paul klimt op de hoge glijbaan, verliest zijn evenwicht en valt op de grond. Zijn pols wordt zo dik en pijnlijk dat we besluiten naar het ziekenhuis te gaan om een foto te laten maken. Half uur wachten en dan inschrijven, een uur wachten en een arts stelt voor een foto te maken. Een uur wachten en de foto wordt gemaakt, een half uur wachten en de foto wordt besproken, de arm is gelukkig niet gebroken! Een uur wachten en de arm wordt verbonden. Moe en hongerig worden we om middernacht door een hard rijdende taxichauffeur weer naar ons hotel gebracht. Paul valt met pijnstillers meteen in slaap, en Andrew na wat gegeten te hebben ook. Na een rustige volgende dag rijden we vrijdag met onze chauffeur Allan weer terug naar Nairobi. Fijn om weer thuis te zijn! Want zo voelt het, al zijn we nog maar 2 maanden in Nairobi.
