Afscheid Tehuis Bukura

Ondertussen zijn we weer thuis en zijn nu verhuisd naar de appartement waar we de rest van de tijd kunnen verblijven. Dit is goed voor Andrew want nu kom er weer een beetje orde in de dagindeling. Ook de permanente bewoning, eigen kamer, vaste routes naar de de supermarkt en Nederlandse school helpen mee.

De laatste dagen in Bukura waren indrukwekkend en heftig. Vooral voor Paul die bijna niet naar buiten durfde. Dit omdat er een kindje met hele grote armen en handen in de groep van Andrew zit. Al vrij snel leek Andrew bij ons te wennen en bleef ook zonder aandringen bij ons. Hij wilde niet terug naar de groep waar hij 3 jaar heeft gewoond terwijl hij daarvoor alleen een grasstrook hoefde over te steken. Wanneer de kinderen buiten speelde zijn we er een aantal keer naartoe gegaan, maar ook dan ging hij snel weer naar binnen.

Vrijdag was het afscheid van Andrew. We hadden cake, lollies en veel fruit gekocht voor de kinderen en verzorgsters. Nadat we samen liedjes hadden gezongen, zijn we naar Andrew naar het verblijf gegaan waar hij altijd sliep en at. Toen we bij zijn bedje aankwamen, en de verzorgsters zeiden dat hij erop moest gaan zitten voor de foto, zagen we een angstig gezichtje tevoorschijn komen. Andrew wilde niet op dit bed! Toch werd hij erop gezet voor de foto, maar toen dat gebeurd was heb ik samen met Andrew "bye bye" geroepen en gezwaaid naar het bed. Dit gaf hopelijk iets van duidelijkheid.

Na een hobbelige rit van 1,5 uur in een hete auto kwamen we op het vliegveld van Kisumu aan. Tijdens de vlucht hadden we veel last van turbulentie, maar Andrew vond het prachtig! Terwijl ik Paul probeerde te overtuigen dat er niks kon gebeuren probeerde Andrew zicht uit de riemen te wurmen. Han had zijn handen er vol aan. Een aantal uren later hadden we de koffers in ons appartement gezet en zaten we heerlijk bij de Italiaan te eten. Wat was het heerlijk weer terug te zijn in Nairobi.

Andrew doet het super ondanks de lastige communicatie. Hij is niet bij Han weg te slaan, maar heel langzaam begint hij ook aan mij te wennen. Wel fijn om te merken, want ondanks dat je weet dat adoptiekinderen vaak eerst aan 1 persoon hechten, ga je zo nu en dan toch twifelen aan jezelf. Maar de lijst die ik samen met de verzorgsters in Bukura heb opgesteld met kiswahili woordjes en zinnetjes doet wonderen. Andrew weet ons steeds beter duidelijk te maken wat hij wil, en vooral wat hij niet wil, al missen we veel van zijn gebabbel in het kiswahili. We hebben blij en verdrietig gezien, maar nog niet boos. Hopelijk laat hij ons dat ook binnenkort zien.

Gisteren middag lekker bij het zwembad in onze compound gezeten. Andrew vond het heerlijk in het water te spartelen en als we niet opletten dook hij zo in het diepe. Angst hiervoor kent hij niet, maar wat wil je , mama of daddy vangen hem toch wel op!

's Avonds hebben Han en ik nog eventjes voor onszelf voordat we beide doodmoe maar voldaan in slaap vallen.

Hechten

Arme Paul vond de laatste dagen wel een beetje heftig.
Daarom was een flinke troostsessie nodig en sliep hij pas om 11 uur.

Vandaag zijn we lekker aan het hechten. Plaatjes kijken, teiltjes water en de hulp van Paul.
Dit zijn elementen om er een dolle boel van te maken.

Dus we hebben Andrew al zien glimlachen en horen kakelen van het lachen.
Verder spreekt hij Swahili en verstaat hij enkele woorden Engels.
Dit zijn voornamelijk de commando's hebben we gemerkt.
Go to bed, drink en no.

Wij hebben ook even een rondje buiten de Poort gemaakt en Andrew lijkt alles goed te vinden.
Wel hebben we van een verzorgster gehoord dat hij een sterk eigen willetje heeft.
"If you annoy him and he starts screaming you won't like him".

Benieuwd wanneer we die kant te zien krijgen,

Andrew ontmoet!

Ondertussen hebben we Andrew ontmoet!!!

Hij was heeel verlegen en bewoog nauwelijks de eerste 15 minuten.

Ik mocht wel zijn hand vasthouden maar verder kwamen we niet.

Ook de kadootjes met knuffel en auto's mochten niet baten.

Zelfs de moedige pogingen van Paul om te laten zien hoe je met een auto moet rondscheuren werkte niet.

Pas toen ik de mobiele telefoon liedjes liet spelen ontspande hij wat en ging zelfs tegen me aanleunen.

Even later ging hij op schoot zitten maar verder reageerde hij nauwelijks.

Hij liet strelen op z'n wang toe maar bleef onbewogen.

Later liet hij zich door Els op de arm nemen maar daar bleef het bij.

Pas toen hij met Paul en Els naar zijn gezamenlijke kamer ging liet hij wat initiatief zien.

Een ander kindje wilde de hand van Paul pakken maar dat wilde hij niet.

Dit is mijn broertje!! En gelijk hadtie!!

Na hem even wat alleen laten ben ik naar zijn gezamenlijke kamer gegaan en wilde hij gelijk even opscheppen tegenover zijn huisgenootjes. Op Daddy's schoot even wat kunstjes doen.

Na wat meespelen en gekkigheid doen begon hij valspelletjes te doen!!

Dit deed hij gelijk zo overtuigend dat ik hem de tweede keer bijna niet kon pakken en het niks scheelde of hij was met zijn bolleke tegen de bankleuning gestuiterd.

Daarna in de groep bidden, wat drinken en daarna tandenpoetsen.

Nadat Penelope me liet zien hoe het gedaan werd kon ik het bij Andrew doen.

Dit ging prima en daarmee zal het voorlopig wel mijn taak blijven bij de boys want ik heb het wel trots Mamma verteld natuurlijk.

Een paar foto's maar Andrew in de armen van mama nog niet want we zijn een fototoestel kwijt nu ik dit schrijf. We slapen hier op de compound onder nogal primitieve omstandigheden en we zijn nog wel even bezig onze weg aan het vinden hier in Bukura.