Weer weerzien in Kisumu

Met Frank en Ingrid met hun kinderen Bette (5) en Simon (4) zijn we naar Kisumu geweest. In de schoolvakantie van Paul waren we al op zoek naar vakantieadressen en omdat het hier behoorlijk fris is begon zelfs Mombassa aantrekkelijk te lijken.
 De route, via Narok/Kericho of Nakuru, was nu de volgende keuze. Tot aan Matatudrivers toe hebben we gevraagd en hoezeer onze voorkeur ook uitging naar de Nakuru route ons werd geadviseerd om via Narok te gaan.

Om half 9 vertrokken we en 6 uur kwamen we aan zonder problemen. Ik had de andere familie al gewaarschuwd dat ik enthousiast zou gaan toeteren als we de laatste heuvel over zouden rijden en Het Meer in de verte zouden zien liggen. Helaas was het te heiig en konden we niet van verre al genieten. Wel begon Frank steeds meer achterop te raken en na een bezorgd telefoontje werden we gerustgesteld, Frank zit teveel van de omgeving te genieten en gaat niet harder. Dit is heel anders Kenia dan Nairobi...

De Nyanza Club was een stuk duurder geworden dus kozen we na wat omzwervingen voor Sunset Hotel. Hier kwamen we op de 5de verdieping terecht met kamerbreed uitzicht over Het Meer.
's Maandags deden we het rustig aan, bij "Mon Ami" cappuccino drinken, inkopen doen en zwemmen in het zwembad van Sunset. Dinsdag zijn we naar Kiboko bay gegaan en daar een boottocht gemaakt naar een lokaal vissersdorp. Hier pakte de gids een nog levende "catfish" van een halve meter uit de emmer en liet ons zijn grote bek zien. hiervan was de vis niet gediend en met heftig spartelen wist hij zich te bevrijden, alleen door toeval viel hij weer in de emmer. De kinderen schrokken zich wezenloos! Daarna voeren we langs een mangrovebos met stukken papyrus naar de nijlpaarden. Een familie van 6 waaronder een tiener en een vader.

Woensdag naar het museum waar we toch weer wat hebben geleerd van de Luo cultuur. Dat het een hard bestaan was (en is) werd wel duidelijk met hoeveel voortekenen ongeluk op je pad kon komen. Een bepaalde vogel op de hoogste tak of roep van een aap betekende een slechte reis. Verder erg veel rituelen, hoe een huis gemaakt werd en door wie van de familie. Het ingewikkelde proces van het uithuwelijken, wie waar in het dorp mag wonen. Sociale controle tot in de 3de graad! Via Somalië, Sudan zijn ze terechtgekomen rond het Victoriameer. Er zijn overleveringsverhalen nog steeds bekend welke volksvader besloot om te verhuizen en zich te vestigen. Dat dit een verhuizing is van een paar honderd jaar wordt vergeten in de verhalen.

In de lobby van het hotel hangt een schilderij van een grote rots "Kit Mikayi". De rots zou ergens richting Oeganda in Luo gebied liggen. Dit schilderij intrigeerde zo dat we op zoek wilden gaan. Op avontuur dus: vind de rots..! Om ons plan de campagne vorm te geven gingen we eerst aan de andere kant van de baai koffie drinken bij Kisumu Beach Resort. Dit was in 1997 opgezet en daarna duidelijk niks meer aan gedaan. Zonde van zo'n mooie plek. Frank en ik begonnen gelijk plannen te maken over hoe wij het zouden aanpakken en tot een succes zouden maken. Een plek met veel potentie. Daarna gingen we echt op pad en de kinderen zaten gewapend met verrekijkers op de achterbank. Na een half uur rijden kwamen we in prachtig landschap met heel aparte rotsformaties, we konden onze rots al bijna ruiken. Ronde stenen van huisgrootte leken lukraak op elkaar gestapeld te zijn. Soms vormden ze heuvelruggen en anders waren het gewoon steenformaties bij elkaar.  Ook leken ze met een zuchtje wind om te kunnen vallen. Na nog een stukje rough road zagen we onze steen. Het lokale dorpje van 10 Luo hutten hadden hier hun bussines van gemaakt en een dochter die Engels machtig was kwam ons begroeten. Ondertussen werd de oom die aan het herderen was,erbij geroepen. We werden uitgenodigd in de office en de mogelijkheden werden ons verteld met het geld wat het zou kosten. Alleen voor de vorm hebben we wat onderhandeld en we besloten een bedrag achter te laten wat voor het dorp wel een half jaar inkomen zou kunnen betekenen. Vlak voor dat we het hutje uitliepen zag Andrew een felgroene slang door het riet van dak kruipen, in een piepklein hutje met het dak 10 centimeter van je hoofd was het gelijk al een spannend avontuur.
De uitleg over Kit Mikayi van was niet helemaal duidelijk maar het is een mythische rots waar stellen een eerste nacht doorbrachten waardoor je huwelijk gezegend was?? Na een heftige klauterparij tussen de spelonken van de rots, wat eigenlijk te link was voor de kinderen, kwamen we boven en konden we zittend op de steen genieten van het uitzicht. De kinderen  hadden geen aansporing nodig om stil te zitten en dat wil wat zeggen! Met onze afdaling werden we genant genoeg geholpen door oom herder die op zijn teenslippertjes met een kind in de armen van rots tot rots sprong, waarna wij aan de hand als een zak aardappelen volgden. Oom herder Geru bleek bij navragen 63 jaar oud te zijn....
Beneden aangekomen werden we met zang en dans begroet door weduwen die een een masai-achtige voorstelling ten beste gaven. Na een korte uitleg hebben we een donatie gedaan, zo mooi was de dans ;-)

Vrijdag reden we naar Kakamega Forrest, de weg daar naar toe is al prachtig groen en lijkt veel op het Zwarte Woud. Kakamega Forrest is het oudste bos van Kenia en wordt ook wel oerbos genoemd. Els viel het op tijdens de rit, dat er een groot kleurverschil in mensen was. Eerst de donkere Luo en 2 heuvels verder de veel lichtere Luhya. Een behoorlijk strikte scheiding tussen de twee stammen dus.
Het park was behoorlijk prijzig en daarna begon de onderhandeling voor de gids. Hij begon met 7200Kes daarna 6000 en het eindbod was 3500. Maar dat vonden we nog te duur omdat we met de kinderen max 2 uur daar zouden verblijven en we onze eigen auto bij ons hadden. Na een stukje rijden zijn we gaan lopen naar de uitkijktoren, het was maar een paar honderd meter lopen maar steil omhoog en over keien. Alleen op de steilste stukken hadden ze simpele treden uitgehakt. Al met al een behoorlijke klim. Vanuit de uitkijktoren zag je alle schakeringen groen die bomen kunnen hebben.
Terug in de auto hebben we nog een rondje gereden maar het woud was zo dicht dat je maar 3 meter kon kijken. Wel hoorden we vogels en apen en zagen veel vlinders. Ondanks dat het niet veel geregend had was het erg modderig op sommige stukken. Gelukkig heeft de Wish van Frank en Ingrid 4WD, anders waren we vast komen zitten ( De gids had nog verteld dat de rescue fee erg hoog was).

Zaterdag was een lekkere plonsdag dus na het verplichte koffiedrinken bij "Mon Ami" hebben de kinderen heerlijk gespetterd en gezwommen. Paul was stoer aan het duiken en springen en Andrew deed hem na in het kinderbadje. Dankzij Simon durfde Andrew nu ook met de zwembanden om in het diepe te zwemmen.


Als afsluiting hebben we lekker gedineerd in Kiboko bay waar we de zon over het Victoriameer achter de bergen zagen zakken.

Met een beetje pijn in ons hart vertrokken we zondagochtend weer richting Nairobi. De 8 uur durende rit verliep wederom feilloos, en in het begin van de avond waren we weer thuis. Wat een heerlijk weekje was het!

Maar waar is het zwembad nou?

Geru op teenslippers

Samen op de troon

Het Luo hutje is voor dieren en die hebben hooi nodig

spaghetti!!

Ik, mijn pet en mijn funny T-shirt

Nou ben ik Mama van Andrew en Simon

Voetballen in Kibera

Een groots plan kwam langs met verschillende doelen: In beweging te blijven, iets goeds te doen, even anders dan anders, kortom op een goede manier iets leuks te doen. Een paar Papa's bezochten projecten in Kibera en daar groeide het idee om een voetbalwedstrijd te doen. 

[Wikipedia:] "Kibera (Nubisch voor bos of jungle) is een buurt en sloppenwijk in Nairobi, Kenia. Het is de grootste sloppenwijk van Nairobi en op een na grootste stedelijke sloppenwijk van Afrika. Er wonen tussen de 600.000 en 1.2 miljoen mensen.

Kibera ligt ongeveer 5 kilometer ten zuidwesten van het stadscentrum van Nairobi. In totaal beslaat de wijk een gebied van 2,5 vierkante kilometer, minder dan 1% van Nairobi’s totale oppervlak. Desondanks woont meer dan een kwart van de populatie van Nairobi in Kibera. De bevolkingsdichtheid is ongeveer 2000 mensen per hectare."

Veel Papa's waren enthousiast en bezorgd. De Kibera stars waren alleen dolenthousiast. Vanuit de adoptiehoek hadden we Duitsers, Italianen en Zweden zo gek gekregen om mee te doen. De onderhandelingen begonnen. Een klein veld of een groot veld, 2x een half uur of 2x 3 kwartier, hoeveel wissels... uiteindelijk zouden we 2x een half uur spelen met 7 spelers op een klein veld. Op de dag des oordeels werden we lopend meegenomen door Kibera. Onderweg kregen we te horen dat het het grote veld zou worden en 2x 45 minuten speeltijd. Ongetwijfeld nadat ze gezien hadden dat hun gemiddelde leeftijd minder dan de helft was dan de onze...We trokken veel bekijks met onze wandeling (warming up) met de kinderen op de nek en de wandelwagens tussen de krotten. 

Speelkwartier van kinderen en Mzungu's om naar te kijken

GO!!! Kibera stars

Een rode waas van anticipatie hangt er al.

Bij een school was een veld met de ons bekende rode aarde en wat polletjes gras. De doelen waren verschillend van grootte, het veld liep schuin af en als iemand een stap verzette dreef een grote stofwolk over het veld, zo droog was het. Gelukkig was dit niet het veld met de greppel want de blessuregevoeligheid lag niet in ons voordeel. Wij hadden 5 wisselspelers, waarvan er 2 al geblesseerd waren na het eerste balcontact, Kibera stars hadden er meer, veel meer... 

We hebben gespeeld en we hebben het overleefd. Sterker nog, we werden niet compleet van het veld gespeeld.

We kwamen eerst voor te staan maar in de Keniaanse zon en het stoffige veld gingen de jaren van de Papa's tellen en verloren we uiteindelijk met 3-1.

 We hadden een ijzersterke Italiaanse verdediging die wel 4x de buitenspelval zetten!

Zelfs ik had mijn momentje en toen 2 Keniaanse spelers doorgebroken waren, haalde ik ze in ( echt, het veld liep wel naar beneden daar) en met reglementaire schouderduwtjes verspeelden ze de bal. Ze waren onder de indruk van mijn souplesse, snelheid, tactisch inzicht en natuurlijk, de kilo's hielpen ook mee.

 Even werd nog de wedstrijd stilgelegd omdat een vrachtwagen over het veld reed om afval te droppen maar de 5 minuten rust maakte ons alleen maar scherper. 

De foto's en videoshoots moesten na de wedstrijd even wachten tot het raspende geluid uit de kelen van de Papa's tot aanvaardbare niveau was gedaald. De foto's werden genomen door een fotoschool uit Nairobi en de bewegende beelden van een lokale nieuwszender die dagelijks berichten over en uit Kibera. Ik had nog geprobeerd ze te overtuigen van de nutteloosheid van zoomen tijdens de wedstrijd. Omdat ze daar niet van overtuigd leken na mijn argumenten heb ik Andrew op mijn schouders genomen en dat leverde genoeg schattige plaatjes op om ze niet meer te laten focussen op mij tijdens de wedstrijd. Of dit gelukt is weet ik niet maar kan ik nakijken op youtube en het lokale krantje. Ik heb ook de video en foto's besteld, dit voornamelijk om ze niet in verkeerde handen te laten komen.

Al met al was het een heel aparte en unieke ervaring. Met behulp van mijn sponsors (Bedankt!) kon ik ook een mooi bedrag neerleggen( voor ons een platte tv en voor hun, tsja, melk?... ) en Linda heeft zelfs de uitslag van de pool goed geraden en krijgt een nog nader te bepalen Kibera- pakket als prijs.

Nadat we van de schrik bekomen zijn over de vertraging in het adoptieproces gaat het leven weer gewoon door. We hebben een aantal mooie wandelplekjes ontdekt waar we in Paul's vakantie kunnen gaan fietsen. Andrew heeft ook een fiets gekregen van Marie-lou ( Mama van Anna, vriendinnetje van Paul). Hij is er zo blij mee dat hij van 's morgens tot 's avonds ermee rondrijdt in het appartement. Als we weggaan moet de fiets altijd mee.
Verder willen we nog een keer graag naar Kisumu en Mombassa als ons budget het toelaat. We zitten hier nu wel 3 extra maanden hier met dus extra maanden huur, schoolgeld en geen inkomen.

Paul krijgt in de vakantie les in acrobatiek. Ik zag op de mail dat er iemand gevraagd werd om Nederlandse les te geven aan een Keniaanse jongen. De schrijver van de mail had acrobatiek les gehad van deze jongen. Ik heb hem gebeld en verteld dat ik hem Nederlands wil leren als hij Paul acrobatiek wilde leren. En dat vond hij een goed plan! Afgelopen dinsdag is hij voor het eerst geweest. Leuke jongen, gemotiveerd en hij geeft Paul heel leuk les.

Ondertussen zitten we al plannen te maken om naar Kisumu te gaan samen met een ander stel. We gaan allebei met de auto (allebei een Toyota Wish) nu via een andere route. Waarschijnlijk gaan we volgende week zaterdag al. Toch wel een onderneming ,7 uur rijtijd + pauzes. Verder Matatu's en rook brakende vrachtauto's die je zo van de weg duwen, potholes ter grootte van een wiel en stukken dirt road.
Maar dan zien we als het goed is Het Meer weer en dat maakt alles goed!

Waterval bij de theevelden van Limuru

Kijk uit, hippo's in de rivier! 

Bootje varen op een "fair "in Karura forrest 

Kijk eens Mama!