De laatste dagen in Bukura waren indrukwekkend en heftig. Vooral voor Paul die bijna niet naar buiten durfde. Dit omdat er een kindje met hele grote armen en handen in de groep van Andrew zit. Al vrij snel leek Andrew bij ons te wennen en bleef ook zonder aandringen bij ons. Hij wilde niet terug naar de groep waar hij 3 jaar heeft gewoond terwijl hij daarvoor alleen een grasstrook hoefde over te steken. Wanneer de kinderen buiten speelde zijn we er een aantal keer naartoe gegaan, maar ook dan ging hij snel weer naar binnen.
Vrijdag was het afscheid van Andrew. We hadden cake, lollies en veel fruit gekocht voor de kinderen en verzorgsters. Nadat we samen liedjes hadden gezongen, zijn we naar Andrew naar het verblijf gegaan waar hij altijd sliep en at. Toen we bij zijn bedje aankwamen, en de verzorgsters zeiden dat hij erop moest gaan zitten voor de foto, zagen we een angstig gezichtje tevoorschijn komen. Andrew wilde niet op dit bed! Toch werd hij erop gezet voor de foto, maar toen dat gebeurd was heb ik samen met Andrew "bye bye" geroepen en gezwaaid naar het bed. Dit gaf hopelijk iets van duidelijkheid.
Na een hobbelige rit van 1,5 uur in een hete auto kwamen we op het vliegveld van Kisumu aan. Tijdens de vlucht hadden we veel last van turbulentie, maar Andrew vond het prachtig! Terwijl ik Paul probeerde te overtuigen dat er niks kon gebeuren probeerde Andrew zicht uit de riemen te wurmen. Han had zijn handen er vol aan. Een aantal uren later hadden we de koffers in ons appartement gezet en zaten we heerlijk bij de Italiaan te eten. Wat was het heerlijk weer terug te zijn in Nairobi.
Andrew doet het super ondanks de lastige communicatie. Hij is niet bij Han weg te slaan, maar heel langzaam begint hij ook aan mij te wennen. Wel fijn om te merken, want ondanks dat je weet dat adoptiekinderen vaak eerst aan 1 persoon hechten, ga je zo nu en dan toch twifelen aan jezelf. Maar de lijst die ik samen met de verzorgsters in Bukura heb opgesteld met kiswahili woordjes en zinnetjes doet wonderen. Andrew weet ons steeds beter duidelijk te maken wat hij wil, en vooral wat hij niet wil, al missen we veel van zijn gebabbel in het kiswahili. We hebben blij en verdrietig gezien, maar nog niet boos. Hopelijk laat hij ons dat ook binnenkort zien.
Gisteren middag lekker bij het zwembad in onze compound gezeten. Andrew vond het heerlijk in het water te spartelen en als we niet opletten dook hij zo in het diepe. Angst hiervoor kent hij niet, maar wat wil je , mama of daddy vangen hem toch wel op!
's Avonds hebben Han en ik nog eventjes voor onszelf voordat we beide doodmoe maar voldaan in slaap vallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten