Andrew Tuti: Familie weer bij mekaar

Ten slotte heb ik besloten toch maar de moeite genomen om de epiloog te schrijven.

Het waren lange weken alleen thuis te zijn en Els en de kids nog in Kenia. Maar als je geduldig wacht en veel Skyped dan is het vanzelf de dag geworden dat ook de rest thuis kan komen.

Met de ontvangstcomité, Gerda en Dick en de Kids en Pake en Bebbe, naar Schiphol en dan uitkijken naar 1 blond koppie en 2 bruine krullenbollen. Door een raam zien we ze voor het eerst. Els neemt eerst de tijd om ze aan te kleden naar NL standaard, Andrew de jas van Paul en Paul zelf een sweater met een hood. De kinderen kijken me eerst verdwaasd aan door het raam waar iedereen als voor gek staat te zwaaien. Nog even wachten en dan komen ze door de deur. Andrew stopt gelijk in de deuropening door alle commotie! Maar als hij ziet dat zijn broer mij in de armen vliegt krijgt hij meer vertrouwen. Hij zegt nog niks maar op mijn knie zitten en de vliegtuigballon aannemen van Gerda gaat al wel. Zo kennen we Andrew wel, eerst de kat uit de boom kijken maar dan lekker rennen met de ballon.

Wel vreemd dat ik (en Els) hem al 9 maanden kennen en de rest nog niet. Ook wat skype toch al bekend maakt. de rest van de familie zijn zeker geen vreemden meer.
We gaan gelijk daar even drinken en Els verteld dat Paul de hele vlucht filmpjes heeft gekeken en Andrew behalve een uur slapen constant Els als klimrek in gebruik heeft genomen. Alles was prima gegaan, alleen de douane in Kenia deed nog even moeilijk over de visum van Els: "You're illegal in the country" "What you did is illegal and not good, now go, go". Dat wilde Els wel.... Het is illigaal om langer dan 6 maanden in Kenia te verblijven en tijdens de adoptie laat je niet zomaar je kind achter om even heen en weer te vliegen naar het buitenland. Er was een mogelijkheid om Tanzania in te rijden naar het stadje Arusha om een stempel te scoren maar tegenwoordig moet je niet alleen het land uit maar ook uit de oost Afrika unie.

Nadat we afscheid hadden genomen van Michael en Edith en Jeremiah, die in hetzelfde vliegtuig zaten, rijden we naar huis zonder file. Thuis aangekomen is het al donker maar Andrew had een missie en dat was aanbellen bij de voordeur. Nadat Pake een helpende hand had geboden rende Paul naar boven naar zijn bed, ook Andrew wilde kijken en het zag er precies zo uit als de foto's en op skype. Snel werden de cadeautjes bekeken maar in de huiskamer was de drum favoriet. Dan weten de buren ook dat we weer thuis zijn :-) De eerste nacht gaat zoals geadverteerd alleen Andrew wordt een beetje vroeg wakker, dit gaat hij vaker doen...Ze vallen met de neus in de sneeuw en behalve de handschoenen zijn de extra kleren geen probleem. De kou is geen probleem, alleen wat een gedoe ook al weer met het aantrekken van alle attributen..

Bij de kinderen lijken er geen aanpassings- problemen, wij wennen nog wat. We doen het rustig aan met de bezoekjes en Paul gaat al snel weer naar zijn nieuwe school en die bevalt goed! Andrew gaat wat later maar dit doet hem goed. Hij hangt minder aan ons en wil al afspreken met vriendjes net als zijn grote broer.

Kwaheri Kenia, het was weer een geweldig avontuur!