Han naar Nederland.

Om 05.30 uur op 6 november is Han naar Nederland vertrokken. Paul was heel verdrietig en Andrew was helemaal van slag. En ik vond het vooral spannend hoe het zou voelen alleen in Nairobi te zitten met twee kinderen. De eerste dagen waren zwaar, vooral omdat de kinderen meerdere keren per nacht uit bed kwamen. Nu gaat het gelukkig een stuk beter.

Met mij (Han) ging het prima, de vlucht verliep redelijk en ik werd goed opgevangen door mijn zus Jeannette. Wel was er nog even een momentje, nog maar 5 meter verwijderd van mijn zus, de matglazen deuren van de douane gingen al open...Daar werd ik aangesproken door de douane die de manden verdacht vonden of interessant. Gibt es schlangen im korb? Wel even omschakelen in het duits, Nein keine schlangen",wat wel, wilden ze weten, ik zei kralen wat de reactie opriep: "Koralen". Nein, nein en ik werd meegenomen naar de scan. Dit was voldoende geruststelling en ik kon alsnog m'n zus een hug geven. Daarna friet met satesaus halen en even uitpuffen met de eerste verhalen. Jeannette bracht me daarna naar huis en ik belde bij de buren aan voor de sleutel. In de kamer hoorde ik Kimi al huilen:"HOOW, HOOW. Die had me al gehoord!! Toen de kamerdeur openging wist Kimi van gekkigheid niet wat te doen. Cirkeltjes draaien en huilen en gek doen, met de belofte dat ik nog even zou buurten heb ik de hond meegenomen naar huis.

Wat perfect was het huis klaargemaakt, tot in de kleinste details! De handdoeken hingen in de W.C. en in de keuken. De bedden waren opgemaakt en de handdoek lag klaar in de douche. Boodschappen in de koelkast en de krant op tafel. Zo mooi wordt het niet meer, hahah. Geweldig bedankt!!

Even douchen en met de hond wandelen, Kimi wist nog precies op welke hoek ze brokjes kreeg en wat onze ronde was, ik kon haar achterna lopen, alsof ik niet weg was geweest. Daarna bij de buren borrelen en al de eerste verhalen uitwisselen. Errug gezellig weer. Daarna moe in mijn klaarstaande bedje gedoken. De volgende dag naar beneden en begroetingsritueel met Kimi, toen viel het al op, wat is het stil in het huis in je eentje.... Dit zou ik daarna nog veel meer voelen.

Ondertussen ben ik 1001 dingetjes aan het doen en uitkijken om gek te doen met de kinderen met Skype. Het leukste is nog drummen op de drumstel van Paul maar ook de kamers heb ik kunnen laten zien. Ze komen in een warm nestje terecht. Met de fotoos van zijn slaapkamer die we al hadden laten zien was het niet eens zo spannend voor Andrew. De cadeautjes op de kast, die zijn interessant!

Ook bij mijn moeder geweest die al 2 x is verhuisd sinds ik weg was en die was zo moe dat ze maar af en toe de ogen opende. Toen ik later weer bezoek kwam was het wat beter maar triest m'n moeder zo te zien die me alleen een smalle glimlach kon geven en ik heb bij haar bed gezeten en haar hand vastgehouden.
Ze heeft later nog 1 keer de ogen open gedaan waarbij ze Andrew kon zien. Een week later is ze overleden.

De laatste 2 weken vallen Els zwaar. Stempels halen downtown, kinderen lopend brengen en halen van school, 4 koffers inpakken, spulletjes verdelen over de schoonmaakster Maria, de guards en andere bekenden. De huisbaas komt nog een paar keer langs om te proberen extra geld te ritselen, mooi dat Els de fiets van Paul als ruilhandel kon aanbieden. Gelukkig wordt ze regelmatig uitgenodigd door andere families om te komen eten. Maar dan is het zover, taxi Paul regelen en errug vroeg opstaan. Kenya uitzwaaien en gaan!

Het was weer gezellig

Kenya airways

skype favoriet