Andrew Tuti: Weer weerzien in Kisumu

Met Frank en Ingrid met hun kinderen Bette (5) en Simon (4) zijn we naar Kisumu geweest. In de schoolvakantie van Paul waren we al op zoek naar vakantieadressen en omdat het hier behoorlijk fris is begon zelfs Mombassa aantrekkelijk te lijken.
De route, via Narok/Kericho of Nakuru, was nu de volgende keuze. Tot aan Matatudrivers toe hebben we gevraagd en hoezeer onze voorkeur ook uitging naar de Nakuru route ons werd geadviseerd om via Narok te gaan.

Om half 9 vertrokken we en 6 uur kwamen we aan zonder problemen. Ik had de andere familie al gewaarschuwd dat ik enthousiast zou gaan toeteren als we de laatste heuvel over zouden rijden en Het Meer in de verte zouden zien liggen. Helaas was het te heiig en konden we niet van verre al genieten. Wel begon Frank steeds meer achterop te raken en na een bezorgd telefoontje werden we gerustgesteld, Frank zit teveel van de omgeving te genieten en gaat niet harder. Dit is heel anders Kenia dan Nairobi...

De Nyanza Club was een stuk duurder geworden dus kozen we na wat omzwervingen voor Sunset Hotel. Hier kwamen we op de 5de verdieping terecht met kamerbreed uitzicht over Het Meer.
's Maandags deden we het rustig aan, bij "Mon Ami" cappuccino drinken, inkopen doen en zwemmen in het zwembad van Sunset. Dinsdag zijn we naar Kiboko bay gegaan en daar een boottocht gemaakt naar een lokaal vissersdorp. Hier pakte de gids een nog levende "catfish" van een halve meter uit de emmer en liet ons zijn grote bek zien. hiervan was de vis niet gediend en met heftig spartelen wist hij zich te bevrijden, alleen door toeval viel hij weer in de emmer. De kinderen schrokken zich wezenloos! Daarna voeren we langs een mangrovebos met stukken papyrus naar de nijlpaarden. Een familie van 6 waaronder een tiener en een vader.

Woensdag naar het museum waar we toch weer wat hebben geleerd van de Luo cultuur. Dat het een hard bestaan was (en is) werd wel duidelijk met hoeveel voortekenen ongeluk op je pad kon komen. Een bepaalde vogel op de hoogste tak of roep van een aap betekende een slechte reis. Verder erg veel rituelen, hoe een huis gemaakt werd en door wie van de familie. Het ingewikkelde proces van het uithuwelijken, wie waar in het dorp mag wonen. Sociale controle tot in de 3de graad! Via Somalië, Sudan zijn ze terechtgekomen rond het Victoriameer. Er zijn overleveringsverhalen nog steeds bekend welke volksvader besloot om te verhuizen en zich te vestigen. Dat dit een verhuizing is van een paar honderd jaar wordt vergeten in de verhalen.

In de lobby van het hotel hangt een schilderij van een grote rots "Kit Mikayi". De rots zou ergens richting Oeganda in Luo gebied liggen. Dit schilderij intrigeerde zo dat we op zoek wilden gaan. Op avontuur dus: vind de rots..! Om ons plan de campagne vorm te geven gingen we eerst aan de andere kant van de baai koffie drinken bij Kisumu Beach Resort. Dit was in 1997 opgezet en daarna duidelijk niks meer aan gedaan. Zonde van zo'n mooie plek. Frank en ik begonnen gelijk plannen te maken over hoe wij het zouden aanpakken en tot een succes zouden maken. Een plek met veel potentie. Daarna gingen we echt op pad en de kinderen zaten gewapend met verrekijkers op de achterbank. Na een half uur rijden kwamen we in prachtig landschap met heel aparte rotsformaties, we konden onze rots al bijna ruiken. Ronde stenen van huisgrootte leken lukraak op elkaar gestapeld te zijn. Soms vormden ze heuvelruggen en anders waren het gewoon steenformaties bij elkaar. Ook leken ze met een zuchtje wind om te kunnen vallen. Na nog een stukje rough road zagen we onze steen. Het lokale dorpje van 10 Luo hutten hadden hier hun bussines van gemaakt en een dochter die Engels machtig was kwam ons begroeten. Ondertussen werd de oom die aan het herderen was,erbij geroepen. We werden uitgenodigd in de office en de mogelijkheden werden ons verteld met het geld wat het zou kosten. Alleen voor de vorm hebben we wat onderhandeld en we besloten een bedrag achter te laten wat voor het dorp wel een half jaar inkomen zou kunnen betekenen. Vlak voor dat we het hutje uitliepen zag Andrew een felgroene slang door het riet van dak kruipen, in een piepklein hutje met het dak 10 centimeter van je hoofd was het gelijk al een spannend avontuur.
De uitleg over Kit Mikayi van was niet helemaal duidelijk maar het is een mythische rots waar stellen een eerste nacht doorbrachten waardoor je huwelijk gezegend was?? Na een heftige klauterparij tussen de spelonken van de rots, wat eigenlijk te link was voor de kinderen, kwamen we boven en konden we zittend op de steen genieten van het uitzicht. De kinderen hadden geen aansporing nodig om stil te zitten en dat wil wat zeggen! Met onze afdaling werden we genant genoeg geholpen door oom herder die op zijn teenslippertjes met een kind in de armen van rots tot rots sprong, waarna wij aan de hand als een zak aardappelen volgden. Oom herder Geru bleek bij navragen 63 jaar oud te zijn....
Beneden aangekomen werden we met zang en dans begroet door weduwen die een een masai-achtige voorstelling ten beste gaven. Na een korte uitleg hebben we een donatie gedaan, zo mooi was de dans ;-)

Vrijdag reden we naar Kakamega Forrest, de weg daar naar toe is al prachtig groen en lijkt veel op het Zwarte Woud. Kakamega Forrest is het oudste bos van Kenia en wordt ook wel oerbos genoemd. Els viel het op tijdens de rit, dat er een groot kleurverschil in mensen was. Eerst de donkere Luo en 2 heuvels verder de veel lichtere Luhya. Een behoorlijk strikte scheiding tussen de twee stammen dus.
Het park was behoorlijk prijzig en daarna begon de onderhandeling voor de gids. Hij begon met 7200Kes daarna 6000 en het eindbod was 3500. Maar dat vonden we nog te duur omdat we met de kinderen max 2 uur daar zouden verblijven en we onze eigen auto bij ons hadden. Na een stukje rijden zijn we gaan lopen naar de uitkijktoren, het was maar een paar honderd meter lopen maar steil omhoog en over keien. Alleen op de steilste stukken hadden ze simpele treden uitgehakt. Al met al een behoorlijke klim. Vanuit de uitkijktoren zag je alle schakeringen groen die bomen kunnen hebben.
Terug in de auto hebben we nog een rondje gereden maar het woud was zo dicht dat je maar 3 meter kon kijken. Wel hoorden we vogels en apen en zagen veel vlinders. Ondanks dat het niet veel geregend had was het erg modderig op sommige stukken. Gelukkig heeft de Wish van Frank en Ingrid 4WD, anders waren we vast komen zitten ( De gids had nog verteld dat de rescue fee erg hoog was).

Zaterdag was een lekkere plonsdag dus na het verplichte koffiedrinken bij "Mon Ami" hebben de kinderen heerlijk gespetterd en gezwommen. Paul was stoer aan het duiken en springen en Andrew deed hem na in het kinderbadje. Dankzij Simon durfde Andrew nu ook met de zwembanden om in het diepe te zwemmen.

Als afsluiting hebben we lekker gedineerd in Kiboko bay waar we de zon over het Victoriameer achter de bergen zagen zakken.

Met een beetje pijn in ons hart vertrokken we zondagochtend weer richting Nairobi. De 8 uur durende rit verliep wederom feilloos, en in het begin van de avond waren we weer thuis. Wat een heerlijk weekje was het!