Yoghurt drinken in Banana Town

Nog in Nederland heb ik een televisie programma gezien dat heet "Ik begin" Startende ondernemers proberen hun droom te verwezenlijken. Joost wil met het merk Laki laki een nieuwe yoghurtdrank in Kenia op de markt zetten. Dit om een betere afzetmarkt te krijgen voor de melk van de koeien van het tehuis waar hij en z'n vrouw veel vrijwilligerswerk hebben gedaan. De site is www.lakilaki.nl
Na de uitzending heb ik een mailtje verstuurd met de mededeling dat ik voor minimaal 6 maanden in Kenia zal verblijven. Dit met mijn 20 jaar ervaring in de voedingsmiddelen industrie was aanleiding om een keer af te spreken. Na een informele gezellige avond praten afgesproken elkaar in Kenia te ontmoeten.

Na een paar weken kwam het telefoontje van Joost: We zijn gearriveerd! Zijn oudste zoon gaat ook naar de Nederlandse school en daar hebben we ook afgesproken, bij het zwembad natuurlijk!

In de komende maanden wil hij de productie lopende hebben. Ook na enkele jaren voorbereiding een erg ambitieus plan. Omdat een eigen productiefaciliteit voorlopig niet haalbaar is gaat Joost eerst kijken naar kleine bestaande fabrieken.
De eerste trip is een uur rijden buiten Nairobi en brengt ons naar..Banana town. Je verzint het niet, het ziet er ook een beetje uit als een afrikaanse versie van Dodge City. Dirt road en stenene huizen staan naast golfplaten krotten. In elk gebouwtje kun je iets kopen of iets laten doen dus bedrijvigheid genoeg. De kwaliteitsman wacht ons op en leidt ons via een kleine binnenplaats een trap op naar een kantoortje. Later blijkt dat deze binnenplaats al 80% van de productieruimte is. Maar er staan ons nog meer verassingen te wachten. Het gesprek is echter realistisch en inhoudelijk helemaal duidelijk, (kwaliteitsmannen onder elkaar natuurlijk ;-)).

Heel eerlijk laten ze ons zien hoe hier de yoghurt gemaakt wordt. Eerst wordt ons het pasteuriseren van de melk getoond. Van de verschillende technische mogelijkheden die ik ken om melk voor 30 minuten 85 graden te verwarmen komt er een variant bij die ik niet kende. Met een houtvuur in een kookpot en daarin de melkbus waarin de melk zit. Een batch is dus 1 melkbus. Als ik vraag naar de temperatuurmeter is deze er wel wordt mij verzekerd, maar niemand weet waar. 2 dames tillen deze melkbus in de kookpot en gaan dan weg om de volgende werkzaamheden te beginnen. Het lijkt een beetje een niet meer kies stripverhaal "Kuifje en de kookpot n Afrika".

Ook wordt hier melk opgehaald bij boeren en doorverkocht. De melk wordt gekoeld in mooie roestvrijstalen tanks met alles erop n eraan. Ook worden de melkbussen gewassen met grondwater. Alleen dan worden ze dan buiten gedroogd met chemicalien en resten melk nog in de bus. Ook het lapje wat gebruikt om schoon te maken ziet er door en door gebruikt uit.
Het verpakken gaat met een stempelmachine met losse aluminiumdeksels en 2 busjes smaakmakers.
Eerst worden alle bakjes gevuld en dan worden de deksels met de hand en de stempelpers 1 voor 1 op de bekers geperst. Dit betekent dat de open potjes een tijd open staan en dan pas gaan ze weer de koeling in.

Na de foto's en het handen schudden krijgen we wat bekers mee om te proberen. Een lekker koel drankje bij 30 graden in Banana Town!! Hierna rijden we terug naar een laboratorium in Noord Nairobi, Zij hebben de monsters getest en weten veel over de melk en yoghurt industrie en processen. Duncan is een op en top Engelsman en werkt hier al tientallen jaren. Hij is al ruim op pensioenleeftijd en praat verhalende wijs: "Once in Thika, must have been 20 years ago...".

1. Banana Town
2.3. Woodstove pasteuriseren
4. Verpakkingsafdeling
5.6.Sensorisch specialisten aan het werk.

Omdat de de gisten en schimmels erg hoog zijn , al na een week, zegt hij : "There not using the woodstove are they.." . Maar hij weet nog een fabriek in Githunguri die ze naar ee hoger plan hebben getild. Een paar dagen later gaan we kijken en zien gelijk dat de productieruimte een stuk professioneler is opgezet  maar omdat we alleen de General manager te spreken krijgen en niet de eigenaars mogen we niet in de productieruimte komen. Dit ziet er al een stuk beter uit. Nadat we zijn uitgekeken kunnen we aan de straat in een winkel van 2 bij 2 meter een paar flesjes kopen. Ook dit smaakt heerlijk en deze borrelen wat minder in de buik.